1992 yılında Van’ın Tuşba ilçesine bağlı Yeşilsu köyünde çalışmaya gittiğinde annesiyle kalan kızı Bahar Ateş’in evlerinin yakınında bulunan Van Gölü’ne bağlı Amik Plajı’nda kaybolduğunu söyleyen Kazım Ateş, sosyal medyada 32 yıl önce kaybolan kızının fotoğraflarını paylaşarak insanlardan yardım istiyor.
Kızının kaybolmasının ardından defalarca kez yetkili kurumlara başvurduğunu belirten ve 11 senedir Antalya’da yaşayan Ateş, kızını hatırlattığı için Van’a gitmediğini dile getirdi.
“ÖMRÜM YETTİĞİ KADAR ONU ARAMAYA DEVAM EDECEĞİM”
32 yıldır kızını arayan Kazım Ateş, şunları söyledi:
* “Van’dan Antalya’ya 2013 yılında geldim. Van’da 1992’de benim bir kız çocuğum kayboldu. 1988 doğumlu Bahar Ateş, çok aradım bulamadım. Bugüne kadar da arıyorum, halen daha arıyorum. Ben çalışmaya başka köye gitmiştim, buğday biçmeye. Arkadaşlar geldiler benim peşimden ‘senin kızın kaybolmuş’ dediler. Ben köye geldim, annesine dedim ne olmuş, dedi vallahi eline ekmek verdim yola çıkmış. Bizim köyde Van Gölü’nün sahilinde bulunuyordu. Gezmeye gelenler çok oluyordu oraya. Ondan dolayı bilmiyorum artık. Kimin götürdüğünü bilemiyorum. O gün bugündür ben kızımı arıyorum.
* Nerede sokakta bir çocuk görsem, nerede bir bayan görsem hemen dikkatlice bakıyorum benim çocuklarıma benziyor mu diye. Ondan dolayı bulamadım çocuğu, halen daha arıyorum. O zaman her yere başvurdum, her yere. Askeriyeye başvurdum, emniyet müdürlüğüne fotoğrafını verdim. Her yere başvurdum. Hiç kimse bana geri dönmedi. Halen daha kızımın yaşadığına inanıyorum, benim kalbimde yaşıyor. Ömrüm yettiği kadar onu aramaya devam edeceğim.”
“1 SENE ÖNCE KAYBOLACAĞI İÇİME DOĞMUŞTU”
Kazım Ateş sözlerine şöyle devam etti:
* “Dokuzuncu ayın 11’i idi. Yaz ayıydı, havalar sıcaktı. Van Gölü’nü gezmeye gelenler de oluyordu. Ben de başka köye çalışmaya gitmiştim. 1 sene önce o çocuğun kaybolacağı benim içime doğmuştu. Anneme de demiştim bu çocuk bu köyde yaşamaz, ne biliyorsun dedi. 1 sene sonra geldim, Bahar kaybolmuş. Benim içime doğmuştu, o çocuğun kaybolacağı. O gün bugündür ben arıyorum. Çok aradım, ne hacı bıraktım ne hoca bıraktım ne devlet bıraktım. Hiçbir yer bırakmadım.
* Halen daha sokaklarda bir insan görsem, hemen bakıyorum benim çocuklarıma benziyor mu diye. Şu anda Antalya’dayım. Annesi de Van’da, şeker hastası oldu bu yüzden. Kız kaybolduğu için üzüntüden şeker hastası oldu. Belki de fazla yaşamaz. 10 gün önce Van’dan geri döndüm. Ben yine gideceğim buradan. Aynı bu saat gibi hatırlıyorum. Çocuğu hatırlıyorum gözüme geliyor. Benim çarem o. Başka da bir çarem yok benim. Halen umutluyum, Allah’tan umut kesilmez. İnşallah bir gün bulunur.”
